یه روز تو دانشگاه داشتم یه کار نیکی میکردم که یکی بهم گفت رفتی بهشت دست مارم بگیر! پیش خودم گفتم بنده خدا فکر میکنه من چقدر پاک و درست کارم و با یه حسرت خاصی به من به چشم یک بهشتی نگاه میکنه!
فکرم مشغول شد که اگه فکر میکنم بهشتی نیستم پس چرا کار خوب میکنم و به هم نوعم کمک میکنم؟ ما که قراره بریم جهنم پس چه نیازی هست به انجام دادن چنین کارهایی؟
به یک جواب نسبتا قانع کننده برای خودم رسیدم.
اینکه اتفاقا جهنمی ها بیشتر باید به فکر انجام دادن کارهای نیک و خیر باشن! اما چطور به این جواب رسیدم؟
تو قران بارها اشاره شده که در اون دنیا جهنمیان به دسته های مختلفی تقسیم میشن. پس تو جهنم هم خوب و بد داریم!! این گروه ها شدت عذاب و کیفراشون با هم متفاوته. ولی این جوابی نبود که من رو قانع کنه. دنبال جواب بهتری گشتم که یه جهنمی با شنیدنش به انجام دادن کار خوب راغب بشه.
یاد یه آیه دیگه ای از قران افتادم. خدا در آیه ای اشاره میکنه که وقتی جهنمی ها به سوی جهنم میرن تا ابد در آنجا میمانند مگر اینکه خدا اراده دیگری کنه. من این ایه رو اینجوری برداشت کردم که گناه کارها حتما در اون دنیا به جهنم میرن و کیفر گناهانشون رو میبینن. اما اگر اون جهنمی اونقدری کار نیک کرده باشه که پس از اینکه روزی کیفر همه ی گناهانش رو داد، خدا اونو ببخشه و در رحمت رو بروش باز کنه و روانه بهشتش کنه. پس جهنمی ها نه تنها نباید نسبت به بهشتیا کارای خوب انجام بدن که باید سعی کنن بیشتر هم انجام بدن و حتی اگر مطمئنا که دیگه اونقدر کار زشت و گناه انجام دادن و واقعا لایق جهنمن و 50 ساله که دیگه تو لجن زار گناه گوته ور شدن. ولی باید با این امید که تو مدت زمانی که از عمرشون باقی مونده میتونن اونقدر کار خوب انجام بدن و خوب باشن که خدا بعد از مدتی که در جهنم عذاب دیدن، اونها رو لایق بخشش و رحمت خودش کنه و اجازه بده که از جهنم به بهشت روانه بشن.
گرچه این کار خیلی سخته. سخته بعد از سالهای سال گناه و پیروی از هوای نفس به آگاهانه و ناآگاهانه، بخوای اونقدر تغییر کنی که یه جهنمی رو به بهشتی تبدیل کنی.
به سلامتی همه جهنمی های خوب...که از امروز به بعد با خوبیاشون رحمت خدارو برای خودشون میخرن...
یا علی
